Agnieszka Miela "Dzieci Starych Bogów: Śmiech Diabła"

Wydawnictwo: Kłobook

Data wydania: 02.10.2019

Kategoria: fantastyka

Ocena: 5/6

Ojaja. Z fantastyką byłam najbardziej za pan brat w latach nastoletnich, potem przerzuciłam się na obyczajówkę i kryminały. Co mnie więc podkusiło, żeby powrócić do tej tematyki? Ciekawość. Szczególnie, że książka ma być skierowana do starszych czytelników, ze względu na swoją brutalność. Zastanawiało mnie, czy opinie innych nie są na wyrost, szczególnie, że mówimy tutaj  debiutanckiej powieści.

„Aine i Bertram – potomkowie dwóch Starych Rodów – stracili wszystko, co było im
najdroższe. Pozbawieni domu i wiary w lepszą przyszłość ruszają w świat, by dopełnić
poprzysiężonej zemsty.
Nie wiedzą jednak, że ich losy splecione zostały z legendarnymi Ziarnami Relenvel –
istotami stojącymi za stworzeniem Bogów. Nie podejrzewają, że wyrządzone im krzywdy
stanowią jedynie część znacznie większego planu.
Tym razem to ludzie zadecydują o wyniku starcia między bóstwami. Czy dokonają
właściwych wyborów?”

Książka wywarła na mnie naprawdę pozytywne wrażenie. Pierwsze, co szybko odczułam czytając pierwsze rozdziały to, że autorka naprawdę świetnie ogarnia mitologię i umie ją wpleść w swoją powieść. Aczkolwiek miałam kilka momentów podczas czytania, kiedy nieco się gubiłam w danej akcji i musiałam się cofnąć o kilka zdań, lub stronę. To nie jest jednak zbyt duży mankament.

Akcja powieści od początku ma dobre tempo i nie ma czasu na nudę. Pani Agnieszka nie rozwleka scen zbędnymi opisami, nie ma tak zwanych zapchaj dziur. Widać, że cała historia jest dokładnie przemyślana, nie ma w niej błędów fabularnych.

To, co na pewno najmocniej mnie tknęło, to wspominana przeze mnie już brutalność w tej historii. Wydawałoby się, że sceny gwałtu, morderstw i ogólnych rzezi nie mogą być napisane przez kobietę z taką szczerością. A jednak są. Pani Miela postawiła w swojej powieści na brudny, zimny i przesiąknięty krwią świat. Czytając byłam w stanie doświadczyć cierpienia danych bohaterów, swoimi opisami podziałała nie tylko na moją wyobraźnię, lecz również na moje zmysły zapachu, czy słuchu. Momentami było odrażająco, momentami smutno. Moje emocje dawno tak nie galopowały jak podczas czytania tej powieści.

To jest dopiero początek, gdyż czekają nas jeszcze dwa kolejne tomy. I uważam, że pierwszy tom jest czymś w rodzaju szerokiego wstępu. Poznajemy dokładną historię dwójki głównych bohaterów – Aine i Bertrama. Mamy szansę zagłębić się w ich umysły na tyle dobrze, że to, co ich potem spotyka mocno oddziałuje na czytelnika. Emocjonalnie poczułam się z nimi związana, czego zasługą jest ich przemyślana kreacja. Są to postacie z krwi i kości, umiejące myśleć, mające cel w tej powieści, do którego dążą. Nie są szmacianymi lalkami bez własnej woli. Czyny których dokonują mają swoje konsekwencje, a to co się wokół nich dzieje wyraźnie ich kształtuje.

Oczywiście nie tylko główni bohaterowie zasługują na pochwałę. Autorka nie stworzyła dla nich zwykłego, szarego tła, jakim byłyby postacie drugo- i trzecioplanowe. Każdy pojawiający się bohater jest na swój sposób indywidualny. Czy to poprzez mowę, zachowanie, czy wygląd. W efekcie dostajemy wachlarz oryginalnych postaci, które ubarwiają nam świat.

Uniwersum, które stworzyła autorka ma szerokie spektrum możliwości, dlatego przy dalszym czytaniu nieco ubolewałam, że było tak mało otaczającym świecie. Z drugiej strony taka też była podróż bohaterów — nie mieli wiele czasu na zwiedzanie i odpoczynek.

Uważam, że jak na debiut książka jest naprawdę dobra. Wiedza autorki z pewnością pomogła jej w stworzeniu ciekawego i mrocznego świata, bohaterowie są niebanalni i mocno im kibicuję. Jeśli nie przerażają was krwawe sceny i lubicie taki ponury klimat, to ta książka może wam się spodobać. Ja czekam na kolejne tomy!