Kryminały, czyli gatunek, który kocham, ale...

 

Dzisiaj zapraszam was na krótki wpis okołoksiążkowy.

Jak widać po recenzjach na moim blogu — kocham czytać kryminały. Uwielbiam zagadki i tajemnice otaczające bohaterów. Dobrze skonstruowany kryminał to taki, który nie tylko pozwala nam odkrywać stopniowo motywy bohaterów i małymi krokami docierać do mordercy, ale również jest świetnie skonstruowany na płaszczyźnie obyczajowej. Bo wiadomo, kryminał to nie tylko trupy, to też bohaterowie, których życie przyjdzie na bliżej poznać. Lubię przeplatanie się wątków kryminalnych z obyczajowymi, doceniam kiedy autor tak skonstruuje historię, że po jej zakończeniu nie tylko bohaterowie są sponiewierani. Lubię ten dreszczyk niepewności przy przewracaniu kolejnej strony. I mogłabym czytać takie książki na okrągło, ale…

Nie polskie tytuły. Zapewne, zaraz ktoś sobie pomyśli — boże, co ona gada, przecież tyle ich przeczytała!

Ano, przeczytałam i zdałam sobie sprawę z jednego — Polska może i kryminałem stoi, ale dla mnie w większości… marnym. Zaraz ktoś się odpali, bo jakiś czas temu sama się chwaliłam, że kryminał piszę. I kiedyś tam planuję go wydać. I jak ja tak mogę o innych pisać. Ano, mogę.

Nie będę tutaj przytaczać konkretnych nazwisk, bo to nie wypada, ale mam wrażenie, że wielu autorów tego gatunku jest sztucznie wypromowanych. Wysokie oceny to tylko sztuczna otoczka mająca przyciągać czytelników, ponieważ kryminał to gatunek, który miewa się naprawdę dobrze. Na pewno wielu osobom książki się podobają, ale ja za każdym razem je odkładałam, większości nie dokończyłam i o nich na blogu nie wspominałam, bo i po co? Byłam tylko zła na siebie, bo kolejny raz uwierzyłam dobrym recenzjom. I kolejny. I kolejny.

Wielu autorów ma bardzo niedopracowany warsztat. Bohaterowie są papierowi, protagonista to człowiek z bagażem doświadczeń i alkoholik — sztampa. Zamiast przekazywać emocje, autorzy zalewają mnie morzem ekspozycji, narzucają mi jak mam postrzegać konkretnego bohatera, nie dają możliwości doświadczania świata przez biedne opisy, albo odwrotnie —pozbawiają mnie chęci czytania przez zbyt rozległe opisy wrzucone w niewłaściwym momencie, rozwlekają akcję, by tylko nabijać strony, nie umieją tworzyć napięcia i próbują nadrabiać marnymi cliffhangerami. A co najgorsze — wielu autorów nawet nie rozwija swojego warsztatu wraz z kolejnymi książkami. Dzięki dobrej promocji żyją w złudnym przeświadczeniu, że potrafią pisać. 

Nie zrozumcie mnie źle — nie wszyscy polscy pisarze kryminałów są słabi. Cały czas szanuję Piotra Górskiego, czy Marka Stelara. Doceniam i kibicuje również młodej Małgorzacie Radtke. Ich książki będę polecać. Zakładając bloga chciałam promować polskich autorów — bo uważam, że tak należy, że warto, a szczególnie teraz, w dobie pandemii. I dalej będę ich czytać, oczywiście, ale polskim kryminałom muszę podziękować, chociaż zapewne będę jeszcze czytać te, co już kupiłam i czekają na regale. Bo szkoda wydanej kasy. Pozostaje mi mieć nadzieję, że nie wszystkie mnie totalnie rozczarują. Oczywiście wiem też, że ten problem z pewnością nie dotyczy wyłącznie kryminałów. Może być, że jak przerzucę się na inne gatunki to spotka mnie podobne rozczarowanie. ;)

P.S I tak, zanim ktoś mi zarzuci arogancję — mam świadomość, że powieść, którą sama tworzę też może być różnie odebrana, ba! Mogę nawet nie znaleźć dla niej wydawcy. ;) Nie wykluczam takiego scenariusza, ale miałam potrzebę powiedzieć swoje zdanie — ot co.