Piotr Górski "Krewni"

Wydawnictwo: HarperCollins Polska

Data wydania: 17 lipca 2019

Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller

Ocena: 6/6

Serię z komisarzem Sławomirem Krukiem zawsze polecam w ciemno wszystkim, którzy lubują się w polskich kryminałach. Autor stworzył postać autentyczną, niepozbawioną wad. Stworzył policjanta, jakiego z jednej strony chciałoby się spotkać, a z drugiej trochę bym się bała, bo Sławek ma swoje za uszami. Ale polubiłam go — dlatego ze sporą ekscytacją przystąpiłam do trzeciej części cyklu. Co tym razem mnie spotkało?

Akcję otwiera scena z miejsca zdarzenia — Sławek został ściągnięty do jednego z gdańskich domów, w którym znaleziono martwą młodą dziewczynę. Została uduszona, a morderca upozorował jej ciało. Jedno morderstwo rozpędza maszynę pełną akcji, zwrotów i tajemnic.

To co niezmienne u Górskiego to styl — dosadny, bez zbędnego lania wody. Książki tego autora są nieco mroczne i tajemnicze. Za to autora ogromnie szanuję. Nie rozciąga fabuły nic niewnoszącymi opisami, czy scenami. U niego wszystko ma swój porządek, nawet jeśli podczas czytania miałam mały mętlik w głowie. Tak, Górski z pewnością wie, co to znaczy namieszać. Ale robi to z wyczuciem, tak by czytelnik czuł się zaskoczony i nieco zdezorientowany, ale nie był pogubiony w akcji i nie rozumiał kompletnie, co się dzieje.

Postacie występujące w książce są kolejnym ogromnym plusem — autentyczne, z przeszłością, która wpłynęła na ich charaktery. Autor stworzył świetne podwaliny pod każdą występująca postać, nawet te drugo- i trzecioplanowe możemy w jakimś stopniu poznać. Rozumiemy ich postępowania, nie dostajemy wyłącznie nazwiskami w twarz bez żadnego tła. Każda coś wnosi do fabuły, każda się od siebie czymś różni.

Wątków w książce jest kilka i jak wspomniałam wcześniej, autor trochę namieszał, ale z wyczuciem. Jedna tajemnica, druga tajemnica. Przez całą powieść szukałam punktów wspólnych i świetnie się przy tym bawiłam. Autor zręcznie sprowadzał na manowce, widać, że doskonale czuje się w intrygach.

I ostatnie o czym, nie mogę nie wspomnieć — dialogi. Wydawałoby się, że to nie jest takie ważne, ale! Górski tworzy tak autentyczne i żywe rozmowy bohaterów, i to nimi pokazuje nam tak naprawdę relacje między poszczególnymi postaciami. Dialogi ociekają emocjami, byłam w stanie poczuć każdą z nich.

Nie owijając w bawełnę — polecam. Autor znowu udowodnił swój kunszt i po raz kolejny porwał mnie w pasjonującą podróż. Czekam na kolejne powieści pana Górskiego!