Christy Lefteri "Pszczelarz z Aleppo" [WSPÓŁPRACA]

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: 11.03.2020

Kategoria: literatura piękna

Ocena: 6/6

Nuri i Afra mieszkają w Aleppo. Ich dom pachnie jaśminem, miodem i kardamonem, rozbrzmiewa śmiechem dziecka oraz brzęczeniem pszczół w ulach rozstawionych w ogrodzie. Przychodzi jednak dzień, gdy woń popiołu zasnuwa miasto, a małżonków dotyka niewyobrażalna tragedia. Muszą opuścić Syrię. Nocna ucieczka z miasta obstawionego przez snajperów to zaledwie początek długiej odysei przez lądy i morza, zamknięte granice, kolczaste druty, bezduszne procedury, nieuczciwość przemytników, własną rozpacz, niepewność. Kuzyn, który uczył Nuriego pszczelarstwa, dotarł do Wielkiej Brytanii. „Gdzie są pszczoły, tam są kwiaty, a gdzie są kwiaty, jest nowe życie i nadzieja” – pisze w e-mailu, powiadamiając, że znalazł pracę w pasiece. Czy Nuri i Afra dołączą do niego? Czy w tej podróży odnajdą samych siebie, rozdzielonych przez żałobę, utratę i grozę drogi, którą przeszli razem, a jakby osobno.

Za tę książkę zabrałam się z ogromną ochotą. Chociaż na co dzień nie lubuję się w tym gatunku, to byłam niezmiernie ciekawa historii.

Jak już po opisie książki widać, bohaterami książki jest małżeństwo z Aleppo, miasta w Syrii.

Książka jest przesycona emocjami. Autorka z ogromną wprawą pokazuje nam jak wojna potrafi wpłynąć na rodziny. Śmierć otaczająca Nuriego i Afrę jest mocno przytłaczająca, a postać samej Afry jest stworzona idealnie. Przed wojną mamy kobietę pełną pasji, emocji i chęci do życia. A kiedy śmierć odbiera jej synka i wzrok, nagle zamyka się w sobie i nie przyjmuje do wiadomości okrucieństwa losu, który ją spotkał. Gdzieś w pamięci wciąż wspomina Aleppo jako swój raj, nie dopuszcza do siebie prawdy.

To jak zostało nakreślone nam Aleppo jest bardzo okrutnym odzwierciedleniem tego, co Syryjczycy przeżywali podczas wojny. Głodni, brudni i wyniszczeni maszerują przez zniszczone ulice. Pozbawieni nadziei na lepsze jutro. Dzieci próbujące dostosować się do nowe rzeczywistości. Ta książka poruszyła we mnie najwrażliwsze struny.

Ta powieść to podróż Nuriego i Afry do lepszego świata. Takiego bez wojen, krwi i cierpienia. Towarzysząc im nie mogłam nie obdarzyć ich ciepłymi uczuciami. Pomimo ogromu zła, które spotkało ich i ich bliskich, wciąż mają siebie, a miłość Nuriego do żony była tak dojmująca w niektórych momentach, że każdej kobiecie można tylko życzyć tak kochającego męża.

Książka mnie wzruszyła i zasmuciła. Autorka pokazała zupełnie inny obraz Syryjczyków niż ten znany z mediów. Zobaczyłam losy zwykłych ludzi, którzy w jednej chwili stracili wszystko i rozpoczęli walkę o przetrwanie. To obraz o sile woli i pragnieniu życia wbrew wszystkiemu. To świadectwo człowieczeństwa i nieludzkości jednocześnie.

Należy przeczytać, bo takie książki są naprawdę wartościowe.