Piotr Borlik "Boska proporcja"

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 12.03.2019

Kategoria: kryminał, sensacja, thriller

Ocena: 3/6

Matka to skarb, a miejsce skarbu jest głęboko pod ziemią.
W zamkniętej dla zwiedzających palmiarni Parku Oliwskiego zostają znalezione zaaranżowane w sposób równie makabryczny jak piękny zwłoki dziewczyny. Człowiek odpowiedzialny za remont obiektu znika, a na miejscu zbrodni jako jeden z pierwszych pojawia się Robert Mazur - zabójca po wyroku będący pod stałą kontrolą terapeuty.
Sprawę bada komisarz gdańskiej policji Agata Stec, której alkohol, kac i pobudka w obcym łóżku nie są obce. Żyje pracą, przeklina i całkiem nieźle radzi sobie w środowisku zdominowanym przez mężczyzn, choć nieustannie, jako przełożona grupy śledczej, musi znosić seksistowskie przytyki. Agata nie przepada za pracą zespołową, a za jedynego przyjaciela uważa starszego brata - znanego psychologa Artura Kamińskiego, którego potajemnie wciąga w kulisy śledztwa, licząc na jego doświadczenie w pracy z psychopatycznymi jednostkami. Elegancki i powściągliwy, otaczający się pięknymi i drogimi przedmiotami, wyczulony na rytuały Kamiński to przeciwieństwo porywczej siostry. Ta sprawa stanowi autentyczne wyzwanie dla jego nieprzeciętnego intelektu.

Czyż opis nie brzmi zachęcająco? No dla mnie nawet bardzo. I dlatego kupiłam ją KILKA MIESIĘCY temu.

Debiutancka powieść i nim się za nią zabrałam to na rynku pojawiły się pozostałe dwa tomy. No cóż, od razu wam zdradzę, że ich nie kupię. Nie po drodze mi z pijaczką, Agatą Stec i jej bratem, Arturem, który z jakiegoś powodu tak bardzo przypomina mi Hannibala Lectera.

Ale od początku — pierwsze rozdziały nie były złe. Zalążek akcji, ciekawe morderstwo i wydawałoby się, że powieść ma szansę wybić się ponad dziesiątki innych polskich kryminałów. Z początku byłam całkiem pozytywnie zaskoczona i zainteresowana. Ale szybko zaczęła mi przeszkadzać główna bohaterka, Agata Stec. Babka z niewyparzoną gębą, alkoholiczka, sfrustrowana seksualnie komisarz, której za żadne skarby nie mogłam zdzierżyć. Irytowała mnie swoim sposobem bycia. W dodatku były momenty, gdzie dla mnie jej zachowanie zakrawało o jakiś absurd, jakby alkohol wyżarł jej ostatnie szare komórki. Dawno nie czytałam książki, gdzie bohater był tak antypatyczny. Swoją drogą, dlaczego autorzy mają manierę robienia z policjantów alkoholików i jakichś popaprańców?

Artur Kamiński, brat Agaty także mnie nie kupił. Psychiatra, który nie ma w sobie żadnych dobrych wartości. Pomaga mordercy i kompletnie nie przejmuje się, że giną niewinne kobiety? O boże. Hannibal w polskiej wersji. Tylko taki płaski, bez polotu. Nie było w nim nic oryginalnego, miałam wrażenie, że Borlik stworzył marną kalkę świetnej postaci z książek pana Harrisa.

No dobrze, dwie marne główne postacie, które mnie męczyły. A fabuła? No tutaj też szału nie było. Początek był całkiem, całkiem, ale potem to wszystko się jakoś rozlazło, akcja dla mnie zwolniła i książka zaczęła mi się ciągnąć. Autor używał prostych i znanych mi już klisz, niczym nie potrafił mnie zaskoczyć, a w dodatku miałam wrażenie, że pomimo powolnej akcji, panuje tutaj jakiś… chaos. Jakby autor sam nie wiedział, jak ta książka ma w końcu wyglądać. A kiedy dotarłam wreszcie do kulminacji tego wszystkiego to… sapnęłam ze złości. Zakończenie było rozczarowujące, po prostu. Po tym wszystkim, co autor nawymyślał i jak się starał zagmatwać, to liczyłam, że chociaż na koniec będą jakieś fajerwerki, a tu lipa. W dodatku było to wszystko tak siermiężnie wytłumaczone, jakby autor miał czytelnika za głupiego. Owszem, pozostawił kilka kwestii niewyjaśnionych, mających być furtkami do kolejnych tomów, ale ta książka nie była na tyle porywająca, żebym chciała wiedzieć co dalej.

A co do ekranizacji tejże powieści — w sumie się nie dziwię. Jest w niej wszystko, co może sprzedać się w telewizji. Seks, brutalne morderstwa, popaprana policjantka i popaprany morderca. Ale ja tego i tak nie obejrzę.

W ostatecznym rozrachunku książka nie była jakimś gniotem, styl autora był całkiem dobry, ale nie było też efektu „wow”. Można przeczytać, bo pomimo dłużyzn fabularnych mnie zajęło to tylko dwa dni. Tylko czy warto? Bo ja nie odnalazłam w tej powieści nic nowego, nic świeżego. Taka zwykła kryminalna lektura, która nie zapadnie mi w pamięć. Jak to się mawia: było, minęło.

Czytaliście? Jakie mieliście wrażenia?