Wojciech Chmielarz "Żmijowisko"

Wydawnictwo: Marginesy

Data wydania: 09.05.2018

Kategoria: Thriller, sensacja, kryminał

Ocena: 3/6

Jak pana Wojciecha do tej pory naprawdę lubiłam, tak po przeczytaniu obu ostatnich jego książek mam mocno mieszane uczucia i nie wiem, czy sięgnę po coś nowego spod jego pióra. Ta recenzja będzie raczej krótka, bo jestem na tyle zniesmaczona tą książką, że nie chce mi się zbytnio zagłębiać w jej odmęty.

Grupa trzydziestolatków, przyjaciół ze studiów, co roku wyjeżdża wspólnie ze swoimi rodzinami na wakacje. Tym razem trafiają do zagubionej wśród jezior i lasów agroturystyki w niewielkiej wsi Żmijowisko. Bawią się jak zwykle – odreagowując stres szybkiego wielkomiejskiego życia. Jest alkohol, są narkotyki. A także skrywane od lat urazy, dawne uczucia i wzajemne pretensje, które w czasie kolejnych dni wyjdą na jaw.
Podczas jednej z mocno zakrapianych imprez ktoś kogoś prawie topi. Wywiązuje się kłótnia, rozdrapują dawne rany. Następnego dnia córka jednej z par, piętnastoletnia Ada, znika. Dosłownie rozpływa się w powietrzu. Pomimo intensywnych poszukiwań, nikomu nie udaje się jej odnaleźć. Rok po tym wydarzeniu, jej ojciec powraca do Żmijowiska, by podjąć ostatnią próbę odnalezienia córki. Ale – jak się okazuje – nie wraca tam sam…
"Żmijowisko" to opowieść o tragedii, która niszczy wszystkich dookoła. O rodzinie, która musi stawić czoło próbie przekraczającej ludzkie wyobrażenia. Uczuciach, które trwają pomimo mijających lat, a które niosą destrukcję zamiast pocieszenia. Zdradzie, bólu i miłości. Strachu, zbrodni i karze. To opowieść o tym, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla naszych dzieci i jak wiele nas to kosztuje.

Już od samego początku historii zaleciało mi myślą, że to nie będzie łatwa przeprawa. Autor w ciągu kilkudziesięciu stron uświadomił mnie, że próżno będzie szukać u niego postaci, którą można polubić. Z każdą miałam jakiś zgrzyt (najmniejszy chyba z Adaomą). Większość bohaterów była zwykłymi prostakami, o niewyparzonych gębach. Dialogi przepełniały wulgaryzmy i wiele z nich było nawet zbędnych, bo nie wnosiły do historii kompletnie nic. W ogóle sama historia była nużąca. Opis pobytu w Żmijowisku w większości ograniczał się do chlania, kłótni i chlania. No i zapchanego kibla (scena niesmaczna i chyba najbardziej zapadająca w pamięć jednocześnie). Była też mało przyjemna scena seksu nastolatki — ja wiem, że dzisiejsza młodzież tak się zachowuje i takie akcje mają miejsce, ale w tej książce brakowało mi równowagi. Tak jak w przypadku „Rany” — wszyscy bohaterowie mnie odpychali, z żadnym nie potrafiłam nawiązać więzi emocjonalnej. Miałam wrażenie, że trochę taplam się w jakieś brei. Nie było żadnych pozytywnych akcentów w akcji tej powieści. Seks i ilość wulgaryzmów były w pewnym momencie nie do zniesienia, a ja czytałam tylko, żeby dowiedzieć się, co stało się z nastolatką. Sam wątek zaginięcia Ady też był, niestety, jakiś marny. Jakby autor o nim trochę zapomniał, przez co nie było odpowiedniego napięcia i tempa akcji. Zakończenie za to było dobre. Takie, jakie u Chmielarza lubię — i tylko za nie ta książka dostaje ode mnie nieco większą ocenę niż „Rana”.

Uważam, że pomysł na książkę był naprawdę fajny, ale jego wykonanie to jakieś nieporozumienie. I nie pojmuję jak ta powieść może zbierać tyle pozytywnych opinii. W ogólnym rozrachunku jestem zirytowana i zawiedziona, bo najwyraźniej przeceniałam pana Chmielarza. Następnym razem trzy razy się zastanowię nim wydam pieniądze na jego książkę.