Tess Gerritsen "Dolina umarłych"

Wydawnictwo: Albatros

Data wydania: 01.01.2010

Kategoria: Thriller, sensacja, kryminał

Ocena: 6/6

Po przeczytaniu „Żmijowiska” miałam potrzebę sięgnąć po kolejną książkę, ale najlepiej taką, która ponownie mnie nie rozczaruje. I tak oto, po kilku miesiącach od zakupu przyszedł czas na powrót do cyklu z Isles i Rizzoli, duetu, który pokochałam od pierwszego tomu.

Coś przerażającego wydarzyło się w wiosce Królestwo Boże, w przysypanej śniegiem dolinie w stanie Wyoming. Maura Isles, jadąca ze znajomymi na konferencję patologów, zastaje tam dwanaście identycznych domostw z nietkniętymi posiłkami na stołach. I ani jednego człowieka.Kilka dni później zostaje odnaleziony samochód ze spalonymi ciałami. Policja uważa, że są wśród nich szczątki Maury Isles. Ale detektyw Jane Rizzoli nie wierzy w śmierć przyjaciółki i rozpoczyna własne śledztwo. Czy zniknięcie Maury ma związek z serią zbrodni popełnionych wcześniej w tej samej okolicy?

To, co od początku lubiłam u autorki to połączenie różnych wątków obyczajowych z kryminalnymi. Robi to z ogromną wprawą, nie przytłaczając czytelnika niczym zbędnym, jednocześnie pilnując, żeby akcja wciąż miała odpowiednie tempo. Z „Doliną umarłych” nie było inaczej — dreszczyk emocji towarzyszył mi przez znaczną część książki, chciałam wiedzieć, co stanie się z bohaterami i nie powiem, zaskoczyło mnie, jak akcja się potoczyła.

Można powiedzieć, że w tej części to Maura Isles grała pierwsze skrzypce — wiecznie zdystansowana pani patolog chciała spróbować coś zmienić w swoim życiu, wyjść ze swojej strefy komfortu i to ściągnęło na nią lawinę nieszczęść. Rizzoli, detektyw i najlepsza przyjaciółka Maury początkowo robiła trochę za tło, ale w momencie jak akcja zaczęła się już bardzo zagęszczać to wkroczyła na scenę i pozamiatała, jak zawsze.

To, co cenię w tej serii to konsekwencję w prowadzeniu tychże dwóch bohaterek — od początku mają jasno nakreślone cechy, które nie są tylko suchą ekspozycją, ale autorka ukazuje je różnymi scenami. I na przełomie ośmiu tomów możemy obserwować jak coś się zmienia w tych kobietach, jak wydarzenia je kształtują, dzięki czemu ani Rizzoli, ani Isles nie tracą na wyrazistości i wciąż potrafią zainteresować czytelnika.

„Dolina umarłych” jest kolejnym tomem pokazującym świetny warsztat autorki, jeśli chodzi o medycynę. Niekiedy sceny były tak żywo zobrazowane, że miewałam dreszcze. Kolejny plus — relacje między bohaterami, których Tess wprowadziła w tym tomie. Pokazała ich pragnienia i rozterki — i nie potrzeba było do tego tony alkoholu, seksu i wulgaryzmów (tak, przytyk do „Żmijowiska” ;))

Jak już wyżej wspomniałam, autorka umie prowadzić akcję. Książka liczy sobie czterysta stron i było to wystarczająco, żeby stworzyć coś klimatycznego i mrocznego. Nie było ani jednej zbędnej sceny — każda czemuś służyła podsycając moje zainteresowanie. Zresztą, książkę przeczytałam za jednym posiedzeniem w niecałe pięć godzin, tak mnie wciągnęła.

Podsumowując, gorąco polecam fanom kryminałów i tym, którzy tej autorki jeszcze nie znają. Od razu też zaznaczam, że ja czytam tylko tę serię, jeszcze nie miałam do czynienia z pojedynczymi książkami pani Tess, więc za nie nie ręczę. ;)